VKKL gelooft in de eigen kracht van de gemeenschap waarbij de wens om samen te werken met anderen richtinggevend is. Bij het vinden van een nieuwe bestemming voor maatschappelijk vastgoed, zoals scholen, gemeenschapshuizen, (zorg)instellingen, kerken, verenigingsgebouwen etc., is het altijd zaak om uit te gaan van de behoefte die in dorp of wijk aanwezig is. En vervolgens te bezien in hoeverre deze behoefte kan worden gerealiseerd in het aanwezige maatschappelijke vastgoed. Wanneer het te herbestemmen maatschappelijk vastgoed een kerk betreft, komt er nét iets meer bij kijken. De grote opgave bij het herbestemmen van een kerk is om recht te doen aan de specifieke cultuurhistorische betekenis van het gebouw in zijn nieuwe functie. Een nieuwe bestemming geven aan een parochiekerk is een taai, moeizaam en langdurig traject, maar met inzichtelijk maken van alle betrokkenen, projectmatig werken en heldere en open communicatie, wordt de kans van slagen groter.

Steeds meer bewoners(initiatieven) denken na over het vraagstuk: Hoe kunnen we het kerkgebouw voor de gemeenschap behouden? Dat parochianen in het verleden de middelen voor de bouw regelden, betekent niet dat het gebouw van de gemeenschap is. Dat herbestemmen van een parochiekerk niet eenvoudig is, blijkt uit het feit dat er weinig inspirerende voorbeelden zijn. We kennen allemaal de kerk in Maastricht die verbouwd is tot boekhandel, maar dit was een kloosterkerk en geen parochiekerk. Een kerk in Sittard die omgebouwd is tot multifunctioneel centrum, maar dan wel gelegen in een wijk en niet in een dorp. Het is een complex samenspel van wie en wat er komt kijken bij het herbestemmen van een kerk. Stel je eens voor, een typisch Limburgs vergezicht, maar dan zonder kerktorens. VKKL wil samen met bewonersinitiatieven onderzoeken hoe we onze karakteristieke Limburgse parochiekerken voor de dorpen kunnen behouden.